Yes! We kunnen ons scharen bij de groep mensen die overstekend wild voor hun auto hebben gehad! Vandaag zijn we naar Città di Castello geweest. 5 kwartier rijden hier vandaan door de bergen. En daar gebeurde het. Herman zag hem niet aankomen, ik wel: een dikke vette slang van zo'n 1,5 meter die duidelijk suïcidaal was ingesteld gleed de weg op. Ik riep dus enthousiast, een mooie slangenleren tas voor ogen, “Dat was een slang. Je hebt een slang overreden.” Herman keek verbaasd in zijn spiegel en zei "Verdraaid. Maar hij leeft nog hoor". Nou ben ik ZO van de recycling en ontneemt zo'n ordinaire slang mij de kans om iets voor het milieu te doen. Enfin, we reden door. Schitterende route en tegen half 1 waren we in het stadje. Bloedheet. We zijn eerst op jacht gegaan naar een restaurant. Middenin het doodstille stadje lag een plein met eetgelegenheden. We kozen er een, de juiste, en die hadden zelfs een glutenvrije kaart. Na een zeer uitgebreide warme lunch en een glas wijn, waren we wel toe aan een middagdutje. Maar ja, nergens een bed. We zijn dus naar de kathedraal gewandeld en die was uitgesproken mooi. Verbazingwekkend de hoeveelheid fraaie kerken in Italië. De temperatuur in het stadje was zo'n 40 graden, alles was gesloten behalve de lege terrasjes. We zijn dus lekker huiswaarts gekeerd in een airco gekoelde auto. Herman heeft onderweg een half uurtje stilgestaan om te slapen, want ja, lekker eten.....hitte....dan vallen de oogjes wel dicht.

Op de camping aangekomen zagen we dat we nieuwe buurtjes hadden gekregen. De jonge stellen die er stonden zijn weer huiswaarts gekeerd. We hopen ze volgend jaar weer te treffen. De ene jonge man liet ons proeven van zijn drank, kwam een praatje maken, leerde zijn teckel kennismaken met ons. De andere man, het stel direct naast ons, kwam mij 's morgens een kopje verse italiaanse koffie brengen! De bejaarde overbuurvrouw kreeg er ook een. Hoe bijzonder lief is dat! Alie ziet het inderdaad goed: op reis gaan om thuis te komen. Dat is inderdaad deels wat we doen en buitengewoon fijn vinden. We gaan terug naar campings waarvan we weten dat ze schoon, vriendelijk, mooi zijn. Net zoals we graag teruggaan naar restaurants waar we eerder lekker hebben gegeten. Op de campings die we kennen komen we mensen tegen die we eerder hebben ontmoet. Dat is leuk. Feest der herkenning. En ja, dat is thuiskomen. We hopen ook deze mensen weer te treffen volgend jaar. In die zin is ons motto niet zo zeer "niet vreemd gaan", als wel: "koester de liefde die je ontvangt van mensen".