Vandaag is de crematie van mama. Wij zullen er dus niet bij zijn en zullen bij thuiskomst ons eigen ritueel hebben met de mooie plakette. Helaas zijn mijn bonus kinderen, voor wie ik inmiddels 23 jaar de stiefheks ben, ook niet welkom bij het besloten gedeelte.

Mama was de enige oma die mijn bonus kinderen ooit hadden. Toen Wouter oma voor de eerste keer ontmoette ging hij in de tuin een stuk op zijn dwarsfluit spelen voor haar. In de jaren daarna hoorde oma gewoon bij ons gezin. Het is een verdrietig gegeven dat deze kinderen, inmiddels volwassenen, het niet gegeven is te delen in een familie gebeuren van het gezin waar ik ooit bij hoorde. Lieve Eric, Wouter en Viviane: oma heeft jullie als eigen kleinkinderen geaccepteerd. Oma had jullie graag bij haar laatste afscheid gehad, dat heeft ze ook duidelijk gemaakt naar ons allemaal. Laat dat vooral een gegeven blijven. Dankjewel voor de liefde die jullie mijn moeder schonken.

Daarnaast gaat mijn grote dank uit naar mijn grote liefde: Herman. 23 jaar lang was geen moeite teveel voor Herman. Hij haalde mama op voor alle logeerpartijen en bracht haar weer terug. Later reed hij alle feestdagen naar Amsterdam, onderweg eerst tante Miek ophalend. Dan konden de dames elkaar nog zien. Kratten met eten achter in de auto. Hij reed met mama door de omgeving, hielp het graf van haar vader opknappen, geld nog moeite heeft hij gespaard om onze moeder ter wille te zijn. Lieve Herman, mama was dol op jou! Dankjewel voor alles wat je voor haar hebt gedaan.

Samen met ons gezin en met mijn broer en zijn gezin, zullen wij nu verder gaan.