Wat een energie hebben we gestoken in de kurkentrekker zoekpartij. We zijn tot de treurige ontdekking gekomen dat zo'n apparaat hier een blijkbaar schaars goedje is( echte goede tenminste). En, zoals het schaarse goederen betaamt, stervensduur. Nou ja.....duur. We zullen toch overstag moeten gaan tot de aanschaf van zo'n prijzig apparaat.

Maar we hebben vandaag eerst een mooie route gereden, om vervolgens ( zonder dat Hetman het doorhad) te belanden in het dorpje waar we afgelopen jaren ook bij toeval belandden. Koffietje gescoord en mensen zitten kijken. Dat dorpje ligt blijkbaar op een wandelroute, want overal zagen we rugzak touristen lopen. En in het dorpje wilden ze graag uitrusten. Bij thuiskomst geluncht en het zwembad in gegaan.

We hadden om half acht een tafel gereserveerd in hetzelde restaurant als waar met Eric en Quinta hadden geluncht. Je kunt daar niet spontaan terecht, ze zijn al dagen van te voren helemaal "vol". We kregen het mooiste plekje dat ze hadden aangewezen. Een tafeltje in een prachtige tuin, die later sprookjesachtig aandeed toen hij verlicht werd. Het tafeltje stond bij de balustrade en we keken uit over het dal en hadden een prachtig zicht op de zonsondergang. Het eten was heerlijk, zie de foto's.

Ja, en dan terug over die bergweggetjes zonder verlichting. In het geasfalteerde weggetje dat hier naar beneden naar het dorpje, gaat zit een gat aan de zijkant. Maar de weg eromheen is de laatste week ineens griezelig ingezakt, een hele grote kuil vormt zich daar....Juist! En daar moeten we zaterdag met de sleurhut overheen. De wegen zijn hier in de bergen vaak slecht door heftige regenval. We gaan het beleven. We waren rond half 11 thuis na een onvergetelijk romantisch avondje.