Er was eens....

Er was eens een klein engeltje dat de hele dag vrolijk door de hemel vloog. Het engeltje vloog het liefste achter oom Gabriël aan, want van deze grote engel leerde het veel.

Op een dag zat het engeltje naast oom Gabriël op een wolk naar beneden te kijken. Daar was de aarde. Het engeltje vroeg aan oom Gabriël wat dat voor vreemde bol was. "Dat is de aarde" , antwoordde oom Gabriël. "Maar wat zijn dat voor bewegende dingetjes die ik daar zie" vroeg het engeltje. Oom Gabriël legde uit dat dit mensen waren. En dat deze mensen op de aarde leefden om met elkaar en van elkaar Levenslessen te leren. En als ze voldoende geleerd hadden, dan kwamen ze naar de hemel.

Het engeltje was zeer geïntrigeerd door dit verhaal en vroeg aan oom Gabriël of hij ook een tijdje naar de aarde kon. Oom Gabriël zei " dat moet je aan Vader God vragen lief engeltje". Het engeltje vloog naar zijn Vader God en herhaalde zijn vraag. Vader God zei dat dit wel mocht, maar dat het engeltje moest beseffen dat het leven op aarde heel erg zwaar was. Het engeltje bleef bij zijn keuze en zo kon het gebeuren dat oom Gabriël samen met het engeltje op een mooie lichtstraal sprong. "Kom, ik breng jou richting de aarde" zei oom Gabriël. Halverwege de lichtstraal stapten oom Gabriël en het engeltje van de straal af. Oom Gabriël haalde de vleugeltjes van de rug van het engeltje en zei: " deze heb je niet nodig lief engeltje. Als mens leef je zonder vleugels. En op het moment dat jij op de aarde landt, zul je vergeten zijn dat je een engeltje bent. Maar op de dag dat jouw levenslessen voltooid zijn, dan zal deze lichtstraal naast jou verschijnen. Op dat moment weet je weer dat je een engeltje bent en zul je op de lichtstraal stappen. En dan zal ik hier op jou staan te wachten met je vleugels. Ga nu maar lief engeltje..."

Het engeltje sprong op de lichtstraal en schoot naar beneden. En werd op dat moment als oudste dochter geboren in het gezin van Jan en Coba van der Kemp in Huissen. Het was 1 september 1924......en haar naam was Aleida Johanna. Ze noemden haar Leida.

Leida groeide voorspoedig op, zich niet beseffende dat zij een aarde-engeltje was. Na haar werden er nog vier broers en een zusje geboren. Het leven veranderde toen in 1940 WO2 uitbrak. Leida en haar familie overleefden diverse bombardementen. In 1944 overleed haar vader, waar ze enorm veel van hield. Ze was intens verdrietig.

De oorlog ging voorbij en Leida was volwassen. Ze leerde voor kraamverzorgster en werkte als zodanig een aantal jaren bij diverse kraamgezinnen. Uiteindelijk besloot ze in militaire dienst te gaan en ging als beroepsmilitair werken in het militair hospitaal in Austerlitz. Ze werd sergeant- majoor en daar ontmoette ze Jan van Gerven. Een sergeant- majoor die ruim drie jaar in Indonesië had gezeten.

Jan en Leida trouwden, gingen in Amsterdam wonen en kregen vier kinderen. Toen de kinderen groot waren werden Jan en Leida op een mooie dag grootouders. En ook deze rol vervulde Leida met veel plezier. De kleinkinderen waren dol op haar. Toen Jan 74 was overleed hij aan de ziekte van Parkinson. Leida, die al vanaf haar 20ste Lidy werd genoemd, had jarenlang voor hem gezorgd en zichzelf veel moeten ontzeggen. Maar na het overlijden van Jan heeft ze alsnog haar kans gegrepen om te genieten van het leven. Inmiddels woonde ze weer in Amsterdam waar ze een fijne vriendinnenkring opbouwde.

Toen Lidy achter in de 80 was besloot ze haar zelfstandige huurwoning op te zeggen en kreeg ze een plaats in het verzorgingscentrum Leo Polak. Ze had het daar reuze naar haar zin en heeft nooit spijt gehad van die stap. Zeer regelmatig ging Lidy een dag of 10 logeren in Bemmel bij haar dochter Marieke en schoonzoon Herman. Dat waren complete feestjes. Dolle pret met samen winkelen, pannenkoeken eten, shoppen, op bezoek gaan overal, genieten van de kleinkinderen die dan langs kwamen. Er werd veel gelachen tijdens die dagen. Alle feestdagen kwam ze naar Bemmel en later, toen dat niet meer ging, kwamen Herman en Marieke met kratten vol feesteten naar Amsterdam. Onderweg haalden ze dan tante Miek op en zo zagen de twee oude dames elkaar nog.

Geestelijk takelde Lidy langzaam maar zeker af. Ze had dementie. De laatste twee jaren waren erg verdrietig voor haar. Ondanks de fantastische lieve hulp van Mien en haar vriendin Ginie, voelde Lidy zich eenzaam. Dit kwam omdat ze steeds alles vergat.

En toen was het lijf helemaal op. Lidy zou 1 september 100 jaar worden, maar haar menselijk lichaam kon gewoon niet meer. Haar lichaam begaf het, alleen haar wil om te leven bleef sterk. Uiteindelijk werd ze zo ziek dat ze met behulp van morfine in slaap werd gebracht.....

Het was donderdag 18 juli 10.30 uur, 2024

Lidy sliep, maar ineens....wat was dat? Ze werd wakker omdat er een prachtige lichtstraal naast haar verscheen. En ineens wist ze het weer: ze was een engeltje dat naar de aarde was gekomen om daar levenslessen te leren. Lidy het aarde-engeltje bedacht zich geen moment. Ze sprong op de lichtstraal en schoot omhoog. En daar, halverwege de lichtstraal, stond oom Gabriël haar op te wachten. Hij sloot het aarde-engeltje in zijn armen en deed het de vleugels weer om. En samen met oom Gabriël vloog het aarde-engeltje naar het Licht waar Vader God op hen stond te wachten. En daar zag "Lidy het aarde-engeltje" al diegenen staan waar ze op aarde intens van had gehouden en die ze zo gemist had. Daar waren ze, haar ouders, haar zusje en broers, haar schoonzusjes en zwagers en Jan haar man. Vader God sprak tot Lidy het aarde-engeltje " welkom thuis mijn lieve Lidy-engel, hoe was jouw tijd op aarde?" En Lidy-engel antwoordde:

"Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde

Het water gaat er anders dan voorheen

De stroom van een rivier hou je niet tegen

Het water vindt er altijd een weg omheen

Misschien eens gevuld van sneeuw en regen

Neemt de rivier mijn kiezel met zich mee

Om hem dan glad en rond gesleten

Te laten rusten in de luwte van de zee

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde

Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten

Ik leverde 't bewijs van mijn bestaan

Omdat, door het verleggen van die eene steen

De stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde

Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten

Ik leverde 't bewijs van mijn bestaan

Omdat, door het verleggen van die eene steen

Het water nooit dezelfde weg zal gaan"

Onze mama is overleden op Donderdag 18 juli om 10.30 uur.

Mijn grote dank gaat uit naar Mien Zegeling en Ginie Broodman. ♥️