Vanmorgen eerst mijn moeder gebeld. Ik wist dat het niet goed ging

Via de videochat kon ik haar zien. We kregen de indruk dat ze erg slecht zag. We hoorden al dat ze eigenlijk de hele dag slaapt en heel moeilijk wakker te krijgen is. Ze heeft al een paar weken een wondje aan haar voet dat nu ontstoken is. De ontsteking heeft zich uitgebreid naar haar been. Toen ik vanmorgen zei dat ik Marieke was begon ze even te huilen. Ik heb haar verteld hoe fijn en leuk we het altijd hebben gehad samen en haar bedankt voor alles. Gezegd dat ik van haar hou. Daarna zakte ze weer weg in slaap.

Een uur later kregen we bericht dat de arts had gezegd dat we, als we nog afscheid wilden nemen van mama, nu naar Holland moeten komen. We doen dat niet. Ik heb vanmorgen afscheid genomen van mijn moeder.

Mama wilde niet dat wij terug zouden komen als er wat met haar gebeurde. We hebben het hier diverse malen over gehad. Het wachten is nu op het bericht dat ze is overleden.

Mijn moeder en ik zijn de afgelopen 25 jaar erg naar elkaar toegegroeid. Zij heeft geen gemakkelijk leven gehad. Nadat mijn vader overleed heeft mama nog een aantal fijne jaren gehad. We gingen samen op vakantie, samen naar de opera, ze kwam regelmatig n dag of 10 logeren in Bemmel, en we hebben vette pret gehad. Winkelen in Nijmegen, koffiedrinken en pannenkoeken eten met n glas witte wijn erbij. Samen naar het dorp boodschappen doen met n kopje koffie op het marktplein. Een glaasje drinken met onze buurtjes. Zeer uitgebreid haar 90ste verjaardag gevierd in Bemmel.

Na haar 90ste verjaardag ging ze geestelijk langzaam maar zeker achteruit. " Ben ik aan het dementeren? " Vroeg ze me. "Ja mam, je hebt dementie". Ze bleef vrolijk doorgaan. De laatste twee jaren waren echter vreselijk. Haar korte termijn geheugen was weg. 25 jaar heb ik haar elke avond gebeld. De laatste twee jaar zat ze heel vaak te huilen aan de telefoon. Ze voelde zich zo eenzaam. Ze overleefde corona, de nodige hartinfarctjes, een grote hartoperatie, herseninfarctjes. Ze leed aan hartfalen en nierfalen, maar haar lichaam was beresterk. De laatste twee maanden voor ons vertrek wist ze niet meer hoe ze de telefoon moest bedienen. Ik kon haar niet meer bellen en was hier intens verdrietig over.

Nu is het moment bijna aangebroken dat mama eindelijk mag rusten. Mama klaagde nooit! Hoewel ik er zeer verdrietig over ben, heb ik ook een enorm gevoel van opluchting dat ze mag gaan en wordt thuisgehaald.

Vandaag hebben wij het glas geheven op de vrouw die mij het leven schonk en mijn voorbeeld was. Mam, dankjewel. Ga maar, het is goed zo.

Liefs van Marieke