De afgelopen dagen stonden we naast een Frans gezin waarvan de vrouw uit Vietnam kwam. Ze waren met 2 kinderen en de Vietnamese ouders van de vrouw een rondreis door Europa aan het maken. Ze deden heel veel landen aan. Zeer aardige mensen. Toen we kort met ze in gesprek kwamen boden ze ons meteen hun adres aan in Frankrijk en we moesten een keer langskomen. Dat maken we nooit mee. Ze hadden ook een bijzonder muziekinstrument bij zich: een Tongue drum. Klinkt heel speciaal. Zeer rustgevend.

De temperaturen ‘s nachts zijn hier momenteel zeer aangenaam. Veel beter dan vorig jaar. Het koelt hier heerlijk af. Dus overdag wel de airco aan, maar ‘s nachts niet. En dus slapen we prima.

Deze ochtend weer vroeg opgestaan. We gaan naar de volgende camping en we willen vroeg starten. De afstand is iets van 160 km, dus we proberen voor de middag en voor de hitte daar te zijn. De reis was grotendeels over snelwegen dus dat ging prima. Gelukkig was het niet zo druk dat er files waren. Die stonden er wel de andere kant op. Dat moeten dus de Italianen zijn geweest die het hete zuiden ontvluchten richting het regenachtige Noorden van Italië.

Het laatste stukje naar de camping is een weggetje van iets van 4 km lengte dat smal is, bochtig, onoverzichtelijk en vooral ook steil. In het begin valt de steilheid gelukkig nog wel mee. Maar in al die keren dat we hier omhoog zijn gereden hebben we niet meegemaakt wat we nu meemaakte. Ergens op een zeer smal gedeelte kwamen we een tegenligger tegen. Rechts een muurtje langs de weg. En de breedte van de weg was te smal voor caravan en tegenligger. Meestal gaat de tegenligger wel even naar achteren. Maar toen kwam er nog een auto aan. En nog een. En nog een. Een hele lange stoet van auto’s. Onbegrijpelijk eigenlijk, want verderop naar boven is eigenlijk niets. En zo’n stoet auto’s gaat echt niet in ganzenpas naar achteren. Dus het kwam erop neer dat wij naar achteren moesten om een breder gedeelte te hebben om elkaar te passeren. Herman is dus heeeeel langzaam naar beneden gezakt. Met een bocht. Maar achter ons waren ook auto’s. Die moesten dus ook naar achteren. Pffff. Uiteindelijk caravan met 1 wiel in de berm gezet. Caravan-spiegel van de auto gehaald en toen konden de auto’s ons rakelings passeren. Behalve natuurlijk die ene Italiaan die meende dat wij iets naar voren en verder de berm in moesten. Echt niet, dat gaat niet. Dus daar moest iemand anders bijkomen om die man te assisteren. Beetje naar rechts, beetje naar links. En zo dus een hele stoet auto’s. Toen er even geen auto’s meer kwamen, durfden we eigenlijk niet verder. Het zicht was maar 20 m of zo. Maar ja, we moeten toch verder. Uiteindelijk weer verder gereden en gelukkig bleef het toen even rustig. Dus zijn we boven gekomen zonder 1 kras. Zoals al eerder gezegd: dit lijkt ons karma.

Maar de camping is weer heerlijk. Geweldige omgeving, heerlijke temperatuur. Zalig zwembad, prima plek (die hadden we vorig jaar ook). ‘s Middags wel nog even boodschappen gedaan. Morgen is het zondag.